امروز دوشنبه روز سختی بود .حدودا ساعت 4 بود که رفتم شورا . 6 ، 7 تایی پرونده داشتیم که همشون طلاق بودند .همه شون زنهایی بودند که شوهرانشون معتاد بودند و بیکار . بعضی هاشون اومده بودند تا طلاق بگیرند و بعضی هاشون که زندگی شان را دوست داشتند فقط می خواستند که شوهرانشون را بترسونند . وقتی از زندگی شون می گفتن دل آدم می سوخت . خیلی دلشون پر بود .نا امید بودند . از مردی که دیروز با آرزوی خوشبختی با اون ازدواج کرده بودند و امروز نه در شادی او ، بلکه در ته مانده های خاکستر منقل او شریک شده بودند . نا امید بودند از آینده فرزاندانشان و از ... . اما شوهرا بعضی هاشون با کمال پررویی به اعتیادشون اعتراف می کردن و می گفتن که مجبورن پولی را که درمی آورن خرج اعتیادشون بکن ، و بعضی هاشون التماس می کردن که زنشون اونها را ببخشه و قول می دادن که ترک کنن . بعضی های دیگه هم می گفتن که زنشون دروغ می گه و معتاد نیستند . واقعا که قضاوت کار خیلی سختیه . خدا می دونه که کدامشون راست می گه ؟ زن یا شوهر؟
به هرحال هر کس که توی این پرونده ها مقصر باشه زیاد مهم نیست . باید دنبال مقصر اصلی گشت . باید از ریشه همه چیز را درست کرد . مسئولین باید فکری اساسی برای اعتیاد بکنند ، فکری فراتر از جمع کردن معتادان خیابانی و ترک دادن آنها . باید اعتیاد را از ریشه خشکاند . باید ... .